Ateş ile Barut Şiiri - Önder Karaçay

Ulu orta özlemeye başlıyorum seni
Haberin olmuyordur

İçimde barınan duygu
Sensizliğe sığınıyor

Dünyada çiçek çoktur, yalnız gül başka
Arkadaş çoktur, bir tek dost uyar aşka

Son çırpınışında gibiydi yüreğim
Dokunsan yana yakıla dökülecek
Bir eda tavrındaydı kelimelerim aşkla

İsimsiz bir mevsimin
Aralık bırakılmış kapısından süzülen
Balını verecek arı kovalayan yüzün gibi gülsün

Acı vermesin artık geçmiş
Geleceğe geçir beni

Güçlü fırtınalara dayanacağız
Derin kök salmalıyız birbirimize

Dünyayı değiştiremesek bile
Kendi dünyamızı güzelleştirmeliyiz

Göz kapakların gün batımı gibi
Çekiyor kapatınca güneşini
Oysa ne kalabalıklar taşır içinde
Yuvası gibi karıncaların

Daha yarımı gördün
Diğer yarımla tamamlanacağız

Toz kondurmaya kıymadığımız
Kirden görünmüyor
Geçmişi hatırla,tekrarlama

Şiirlere söyledim
Benim adıma ağlayacaklar sana

İyi anlar nadiren
Kötü anlar kendini sıklıkla hatırlatırlar

İnat etme
Bırak seveyim seni

Hayat yaşandığı müddetçe
Siyahın yerine beyazı koyarak
Güneşle birlikte yağmuru sevdikçe güzel

Önder Karaçay