Ateş hasadı Şiiri - Nurettin Önder 2

-//

bütün bozgunlara yüreğim kapalıdır
ay ışığı ve şavkıyan yıldızların
gök yüzü ortasında yüzün
bulut bulut bakan gözlerin
yüreğimde şahmarandır her mevsim
ağladıkça zehir her sensiz an
yoksa ibresi bunca acının
sökülsün zerre zerre canımdan can

ölü-yorgun hatıralar dengindeyim havar!
nice dert tuzaklar meyyul bir kış ortasındayım
üşür her damarım
düş günümü sıtma tutmuş
titreme ayinindeyim oy havar!
bağrımın ateş kapanı

şimdi!
toprağı oyuncak edinmiş
öksüz çocuk sesizliğindeyim
ufuksuz, barınaksız, umutsuz
adının her herifini işlemişim omuz başına yüreğimin
korkuyu süzüp asılsız damarlarıma
yüklüce kan dondurmuşum
aykırı her an her düşünce
mısra mısra yazgılanmışım
köy çerçeveli hayaller kondurmuşum
avuçlarımın iç bükey yerine
sevdanın en hasını
aklımın hücrelerine mıhlamışım

“destanları yazmadan önce
destanı sen yaşamalısın..”
demişti birileri
destanın asaletinin sevdan olduğunu
ayan beyan bilboardlara
koca koca puntolarla yansıtmışım
yüzümde gülümseyişinin izini bırakmışsın
kaç gündür su değmedi
elim değmedi
ayna değmedi
başka göz değmedi

ey yüreğimde ateş hasadını söndüren iklim
su kürünü çorak toprağıma hor gören ırmak
gel!
dinsin artık
beni darmadağın eden
kendini fırtına sanan
şu asılsız imbat..

-n u r e t t i n ÖNDER