Ateş Düştüğü Yeri Yakar Şiiri - Hüseyin ...

doğmuyordu güneş artık sabahları
gece olmuştu gündüzlerim
ve gecelerim zindan
yapayalnız sanıyordum kendimi ben
bu koskoca dünyada
kimsesiz garip ve yenilmiş.

ordularım dağılmış
yıkılmış tüm kalelerim
alınmış tüm silâhlarım elimden
bağlanmış elim kolum
bir tutsak gibiydim zifirî karanlıkta.

soğutmuyordu yanan kalbimi
ne soğuk ne buz ne kar
oysa ben serinliğe hasrettim
yaprak kıpırdamıyordu oysa
esmiyordu nedense hiçbir yönden
esmiyordu beklediğin rüzgâr.

aylar geçti yıllar geçti aradan
ben diyeyim on siz deyin on beş
sönmedi hiç kalbimde yanan ateş
yaradan ey yaradan
alma sakın kalbimde yanan koru.

yıllardır ne çektiğimi
bir ben bilirim ancak
kınamam hiç kimseyi
ateş düştüğü yeri yakar
damdan düşenin halinden
damdan düşen anlar ancak!