Ateş Düştüğü Yeri Yakar Şiiri - Celal Od ...

Kapanmayan bir yara,
Gönüllerde gam ve hüzün
Kuzulara kucak açmış beş lahit,
Çukurca’da 1, Tunceli’de 4 Mehmetçik daha şehit.
Kor düştü yüreklere,
Ateş düştüğü yeri yakıyor.
Taksim’de, coşku dolu bir bayram kutlanıyor…
”Halkların kardeşliği”
Peki, peki…
PKK kahpeliği, terörün kalleşliği?
Önce bir millet olup, öz kardeşini tanı.
Titre ve kendine dön,
Yerde kalmasın kanı.
Ateş düştüğü yeri yakar.
Baba ocaklarında hüzün var.
Şehit takvimlerinde kayboldu, silindi tüm bayramlar.
Sen bayram yaparken, onlar;
Şehidin kabri başında yas tutup ağlayacaklar.
Hani biz bir millettik,
Hani, tasada ve kıvançta tektik?
Sen davul çalıyorken,
Kahrolası teröre beş şehit daha verdik.
Hükümet kampa girmiş, anayasa turunda.
Ne işçinin bayramı, ne kınalı kuzular değil ki umurunda.
Bayraklara sarılı tabutlar, şehitler konvoyunda;
Yorgun tekbir sesleri;
Sanki bir insan seli, uzadıkça uzuyor.
“Vatan sağ olsun.” Diyen bir ananın çığlığı sessizliği bozuyor.
Yüreğindeki yangın kurutmadı pınarı,
Gözlerinden kefene ince bir kan sızıyor.
Yumruğa talip burun, kırılırsa sızlıyor.
Zevahiri kurtarma hesabında hükümet.
Taksim davul çalıyor.
Kimi evlerde yas var,
Kimi bayram yapıyor.
Acıya teslim ruhum; cayır, cayır yanıyor.