Ateş Düştü Yüreğime Şiiri - Mahmut Cantekin

“Ahmet Bulut’a Sevgilerimle’

Karalar kuşanmış haber,
Göğüs kafesinin sol yanına,
Acımasızca saplanmış bıçaktır…
Fırtınalara direnmiş mangal yürek,
Gurbet elde ansızın ve zamansız,
Yaşama doymadan durmuşsa eğer,
Sevenlerini deprem gibi sarsacaktır…
Acılar tatmış olsa da ciğer,
Düşen közde yeniden kavrulacaktır…

Can arkadaşım, güzel komşum, yıldızım,
Kırıldı kolum – kanadım, tutmuyor dizim…
Kerpiç duvarlar, toprak damlar,
Çamurlu sokaklar tanığımızdır bizim…
Zemheride büyüyen tomurcuktun,
Başı dik yürüyen çocuktun…
Dostuna siperdin, settin,
Nemrut dağında kardelen,
Kâhta ovasında cesarettin…

Gençliğimizde kıldan inceydi sırat,
Kahpe namluların ucundaydı hayat…
Direniyordu yürek dumana – toza,
Diri diri canlar atılıyordu patoza…
Kol geziyordu ölüm, kan akıyordu Fırat…
Kim kime maşaydı,
Kim maşayı tutan paşaydı,
Karanlıktı ilişkiler, kat kattı maskeler,
Gelen acılar saf başaydı…

Vicdansızca savurdu karayeller,
Can evini dağladı kirli eller…
Hala çözülmemiş birçok giz…
Yüreğimizde, bedenimizde derin iz,
Bıraktı dört duvarlar, dikenli teller…
Mecburi mesken oldu gurbet,
Doğduğumuz topraklar girdi düşümüze,
Günden güne azgınlaştı hasret…

Gölge oldun düştün peşimize,
Yakamızı bırakmadın kahpe felek…
Yak eline kınayı, tak mavi boncuk,
Yetmedi sana verdiğin zahmet,
Toprağına döndü arkadaşım Ahmet…
Babasız kaldı iki yaşındaki çocuk,
Büyü bebeğim anne dizinde,
Biz gülemedik sen gül tomurcuk…