Ateş düştü gönlüme

Yaşamadan baharı, hazana yaklaşırken
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında
Göçmen kuşlar havada toplanmış ötüşürken
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında.

Son demini yaşarken ömrümün hazanında
Yaralandım kalbimden, vurdu’ da kara sevda
Kara toprak beklerken, ömrümün son anında
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında.

Yaşamadan baharı, hazana yaklaşırken
Yaralandım kalbimden aşk nedir hiç bilmeden
Bu nasıl aşk, son bahar yaklaşmış düşünürken
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında.

Dolaşırken kararmış, bulutlar üzerimde
Sevdalanmak olmaz’ ki, hayatın son deminde
Yaşanacak ne mevsim ne bir gün yokken bende
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında.

Kul Yüksel’ in üstünde bulutlar dolaşırken
Ateş düşmüş gönlüne demişler, son zamanda
Doğru derler, virana gönlümde hüzün varken
Ateş düştü gönlüme, ömrümün hazanında.

27 May. 17