Ateş Çiçekleri Şiiri - Esma Özdemir

Zaman, kristal parçalara ayırıyor
Yüreğimi şimdi
Parmaklarım kırılıyor
Sarı çiğdem filizi gibi
Avuçlarıma dökülüyor umutlarım;
Kırılgan ve çaresiz
Buz gibi soğuk!

Gözlerin yanıyor
Zifiri karanlık ayaz gecelerde
Yüreğimde!
Ateş gibi titriyorum
Mum gibi eriyorum
Gözbebeklerinde.
Kül gibi tükeniyor
Tükeniyorum nefesinde!

Pervanelere dönüyorum üzerinde;
Döndükçe yanıyor
Yandıkça, dönüyorum ateş çiçeklerine
Bitiyorum filiz filiz ellerinde
Bitiyorum!

Her bakışında ölüyorum
Her dokunuşunda yeniden diriliyorum
Senin için boyanıyorum renklere Sevgilim;
Zümrüt-ü Anka oluyorum!

Çölde ne ay, ne mehtap
Çölde ne su, ne serap
Çölde kum, çölde soğuk
Çölde ıssız bir gece...
Masal kuşları şarkı söylüyor
Şimdi, yalnız ikimize!

Sonra, gün doğuyor
Yağmur damlaları düşüyor
Üzerime birdenbire
Saçlarım, yeşile dönüyor
Pırlanta ışıkları saçıyorlar yeryüzüne!
Mavi gökyüzü uyanıyor
Bir kıvılcım düşüyor küllerimize
Çırpınıyor, çırpınıyorum
Bütün gücümle
Ve, yeniden doğuyorum efsanemize!

Gökkuşağının yedi rengiyle
Süslüyorum kanatlarımı
Kollarımı açıp Kaf Dağının ardından
Sana doğru uçuyorum.

Bütün efsanelerini yüklenip sırtıma sevdanın
Dünyanın bütün aşklarını...
Anlıyor musun?
Sevda kıvılcımları çakarak gözbebeklerimde
Süzülüp, delerek fırtına rüzgârlarını semanın
Koynumda Ateş Çiçekleriyle
Yine Sana geliyorum.