Ateş böceğinden gelse ışığım

ATEŞ BÖCEĞİNDEN GELSE IŞIĞIM

Gönül pınarımdan sevgi akıyor
Çile sarayımdan ümit bakıyor
Ne zaman üzülsem, daralsa içim
Sabır duvarımdan güller sarkıyor

Ateş böceğinden gelse ışığım
Terk edip gitse de bir gün aşığım
Kadere küsüp de hiç isyan etmem
Kesilse yollarım, çökse eşiğim

Aş ile ekmeğim zehirden olsa
Eyüp’ün derdinden kucağım dolsa
Akıtmam yaşımı, yolmam saçımı
Yakup’um, Yusuf’um, Kenanda kalsa

Kavrulsa yüreğim, ateşte yansam
Mecnunun misâli seraba kansam
Veririm meydanda bu tatlı canı
İsmail’in koçu kurban adansam

Bütün dertlerimi böyle savarım
Varımı, yoğumu Hak’tan sayarım
Değilim dünyaya aşkı... müptela
Sabır taşındandır gönül sarayım.