Ateş Böceği Şiiri - Ömürlü Aksoy

İnsanlık minik alevlerden oluşmuş bir deniz.
Dünya bir insanlar yığını,
bir minik alevler denizi.
Herkes kendi ışığıyla ışıldar.
Hiç bir alev öbürüne benzemez.
Büyük alevler vardır, küçük alevler de, rengarenk alev...
Kimi insanların alevi öyle durağan ki, rüzgarda bile savrulmaz.
Kimi insanların da havayı kıvılcıma boğan çılgın alevleri vardır.
Kimi alevler ne tutuşur, ne de ışık saçarlar,
Kimileri de öyle bir canlılıkla yalazlanır ki,
Onlara bakınca gözlerimiz kamaşır.
Yaklaşırsak üstümüze ışık vurmuş gibi parlarız.
Hiç kukusuz havayı kıvılcıma boğan, gözlerimizi kamaştıran ışıklar ki,
Onlar benim öğretmenim.
Benim canım öğretmenim.

Her gün tomurcuk güller armağan eder yarınlara...
Baharı yaşatır bizlere,
gelecek güzel aydınlık günler adına.
Yeni yeni kalem tutan eller bile,
onun için sevgi sözcükleri yazar,
öğrendikleri el yazısı harflerle,
Minik yürekler onun için çarpar,
Saçları belikli gencecik, tertemiz kız öğrenciler onun önünde saygıyla eğilir.
Bıyıkları yeni terlemiş delikanlılar çeketlerini düğmeler karşısında.
İçinde yanan sevgi meşalesiyle,
bilgi ve birikimleriyle,
tüm varlığıyla benim öğretmenim,
benim canım öğretmenim.

Sen baş tacı olmalısın,
insanca yaşamalı ve yaşatılmalısın,
Ama Sana gereken değer verilmese de,
Biliyorum...
Lügatında yer olmadığı için karamsarlığa,
Bir gülücükle iç dünyandaki güzellikleri,
Gönlündeki gökkuşağı ışıklarını yansıtacaksın yüzümüze.
'Unutmayın siz gülerseniz, dünya da güler.
Ağlarsanız, yalnız ağlarsınız' diyeceksin yine...
Biliyorum,
sen, her koşulda gülücükler dağıtmaya devam edeceksin
Yeni nesiller çiçek açıp, dal dal boy verirken,
sen yine her zamanki gibi,
umut ve sevgi dolu bakışlarınla gönlümüzü fethedecek.
Tüm varlığınla yeni fidanlar dikmeye devam edeceksin,
gelecek güzel ve aydınlık günler adına...