Ateşte ki Gül.! Şiiri - Saffet Çakır

Mücadelesi bu, ateşte gülün
İbrahim’in kızı oluver gitsin.
Uzaktan gelir feryadı bülbülün
Buğulu camları siliver gitsin.

Bu aklımı yüreğinde düşürdüm
Yüreğimi ateşinde pişirdim.
Saki misali sana su taşırdım,
Sen de bu ateşe dalıver gitsin.

Dağlardan kopan ateşte gülüm
Seninle birlikte hikaye ölüm
Narin ellerinde yanıp ta sönüm
İstersen bir taşa çalıver gitsin.

Düşersin aklıma hasretin nazda
Ne dilekler tuttum her bir niyazda
İsmimi isminle yanyana yaz da
Asi bir rüzgâra salıver gitsin.

Ne güller büyüttüm sefil gölgemde
Gel de hüküm sür gönül ülkemde
Saplan yüreğime yeşer bahçemde
Kalbimin sultanı kalıver gitsin.

Çeşme başında bozdun fendimi
Asi mavi gibi yıktın bendimi
Saçlarının teline astım kendimi
Alttan iskemleyi alıver gitsin.

Aradan geçen yılları sayarsan
Solgun ismimi kenara koyarsan
Bir gün elbet öldüğümü duyarsan
Gelip cenazemi kılıver gitsin.