Atatürk'üme Şiiri - Seda Arık

Yanılmış zamanların, kimliksiz benliklerin,
Kaybolmuş tarihlerin ortasında kalmış,
Geçip gidenlerin ardından,
Sadece gözyaşı dökmekle yetinen bir soyun
Garip, bilinçsiz, ezberci çocuklarına bakıyorum.
pencerelerin ardından...
Ağlayamıyorum, susturamıyorum gözlerimi..
Ayıramıyorum içimdeki sessiz zamanlarda
büyüyen çocukluğumu,,
Karşımdaki çerçeveden bakan asi gözlerinden...

Ey ATAM...
Çekme gözlerini üzerimden
Hatırlat her gün senin neslin olduğumu bana
Ve her zaman,
Gülümseyen, kızan, yumuşak bağırmalarını fısılda kulaklarıma...

Şimdi yoksan, varım diyebileyim...
Adını ezberlerden uzak, yoğunluğuna yaşayabileyim..
Durdurma beni, her adımının ardında kalayım..
Her düştüğümde karanlık çukurlara
Seninle yürüyen “Anadolu” canlansın önümdeki içimde..
Kalkabileyim..
Ve yalnız kaldığım her an
Konuşabileyim öğrettiğin harfleri birleştirerek,
Sen’li cümleler kurabileyim...
Aynadaki, çerçevelerdeki yansımanla...

...
Ve ben...
Tedirgin olmadım hiç...
Toprağımla küslüğüm çok oldu ama,
Hiç tavşan olmadım dağa küserken...
Elimde bayrağım
Dudaklarımda Nutkun
İçimde titremeden dimdik duran
SEN....

Bil istedim,
Her bastığımda yere, kırmızı toprakta yazan
adını gördüğümü...
Ve unutma istedim!
Adımı bilmesen de...
Beni...
Hisset istedim...
Gülümse istedim...
Küsme istedim...
Ölme istedim...
Ölme......