Atatürk’ten Vazgeçebilir miyiz?

Cumhuriyet mitingleri bizi kendi kendimize bazı sorular sormaya yöneltiyor.

-Demokrasiden vazgeçebilir miyiz?

-Seçimlerden?

-Bilimsel düşünceden?

-Ulusal egemenlikten?

-Bağımsızlıktan?

-Modern hayattan?

-Akılcılıktan?

-Sansürsüz gazetecilikten?

-Din ve vicdan hürriyetinden?

-Fikir özgürlüğünden?

-Cumhuriyetten?

-Özgür üniversiteden?

-Bağımsız hukuktan?

-“Çalışan, üreten ve alnı açık yaşayan özgür insandan” vazgeçebilir miyiz?

-Sendikalardan, barolardan, meslek odalarından?

Bence,

Vazgeçemeyiz.

Öyleyse Atatürk'ten de vazgeçemeyiz.

Atatürk'ü sevmek “destansı bir hatıralar yığını”nı sevmek değil yalnızca,

“Kendi geleceğimizi, onurlu yaşamayı ve çocuklarımızı da sevmek” demektir.

Atatürk, bizim özgür ve mutlu geleceğimizdir de...

Ya da şöyle soralım;

-Batı güdümlü 'demokrasi'ye daha ne kadar dayanabiliriz?

-Topraklarımızın satılmasına?

-Telefonlarımızın dinlenmesine?

-Üniversitelerin baskı altına alınmasına?

-Dini hurafelerin 'Bilim'i boyunduruk altına almasına?

-Basının dış etkilere bu kadar açık olmasına?

-Kıbrıs’ta Rumlara, Ege’de Yunanlılara, tüm dünya kamuoyunun gözünde Avrupa Birliğine ve Ermenistan’a gereksiz ve haksız tavizler verilmesine?

KATLANABİLİR MİYİZ?

-Dinler demokrasi-sanayi ve bilim öncesinin okulları öğretileridir. Modern bir toplumu, ekonomiyi, borsayı, dış ticareti ve diplomasiyi... yönlendirebilecek bir din yoktur. Hiçbir din bu kadar ayrıntılı değildir. Bunu yapalım dersek “ülkeyi din adamları yönetsin” demiş oluruz. Ve dinler kendi içinde kırk parçaya bölünmüştür. Üstelik, egemenlik milletindir ve devredilemez.

Din, insan gönlünde bir sıcaklık; sevgi, merhamet ve vicdan membaıdır. Din, bir ideoloji değildir. Siyasallaşan din kutsallığını yitirir ve yıpranır. Dinimizi vatandaşımızın özgür vicdanlarına emanet etmek, din ve vicdan özgürlüğünü sonuna kadar yaşamak en akıllıca yoldur.

-Hz Muhammet bile 'Ben son peygamberim.' derken mahalle aralarından çıkıp holdingleşen sonu gelmez 'şeyh' silsilesi egemenliğine, insanımızın dini inançlarının sonuna kadar sömürülmesine daha ne kadar dayanabiliriz?

-Doğu bölgesinde insanımızı özgür vatandaşlar haline getirmeden toprak ağalarının tasallutunda daha ne kadar bırakabiliriz?

-Sanayileşmekten vazgeçmeye razı mıyız?

-Üretimden vazgeçebilir miyiz?

-Tarlalarımızın boş kalmasına,

-Hayvancılığımızın yok olmasına,

-Turizm bölgelerimizin ve ormanlarımızın yağmalanmasına,

-Halkımızın yoksullaştırılmasına,

-Bankaların haksız kazançlarına,

-Bu dünyada insanca yaşamaktan vazgeçip 'mutlu' bir öbür dünya vaatlerine,

-Kamu kaynaklarımızın ve sanayi yatırımlarımızın yağmalanmasına,

DAHA NE KADAR GÖZ YUMABİLİRİZ?

Brezilya da bizim gibi IMF'den borç alıyordu. Bu çemberi kıracak bir milli bir iktidar çıkardı ve Lula önderliğinde kaderini değiştirdi. Şimdi, 4-5 yıl sonrasında, IMF'ye borç veriyor.

Artık bilinçli, akılcı ve sorumlu yurttaşlar olmanın zamanıdır. Demokrasi devşirilmiş insanların, aklını kiralamış insanların, iki paket margarine-ayakkabıya-kömüre oy veren insanların oluşturacağı bir irade değildir.

Bu görüşler önünde sonunda 'kendi içimize kapanmayı' mı önerir?

- Hayır.

-Aklımızı başımıza devşirmeyi,

- Doğu ile Batı arasında çok yönlü denge politikaları gütmeyi,

-Doğal kaynaklarımıza sahip çıkıp öncelikle kendimizin işlemesini,

- Kendi ayaklarımız üzerinde özgür, bağımsız ve 70 milyon insanımızın birliği, kardeşliği ve zenginleşmesini önerir yalnızca.

- Bunu kim yapar?

Günümüz “kurtarıcılar çağı” değildir.

Herkes bir kilo yük alırsa bu ülkede taşıyacak yük ve sorumluluk kalmaz.

Toplumu düzlüğe esenliğe çıkaracak biricik güç yine kendi aklımız, vicdanımız, basiretimiz ve çalışkanlığımızdır.

Artık gerçekten millet gibi davranmak zamanıdır.

Ya, çaresizsiniz!

Ya, çare sizsiniz!