Atatürk, Ruhun Şad Olsun Atam

RUHUN ŞAD OLSUN ATAM

Altı yüzyıllık ulu çınar
Yavaş yavaş yapraklarını döküyor.
Buz kesen cephelerde Mehmetçik ölüyor.
Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.
Üç kıtaya şan veren Türk devleti,
Asya’da, Avrupa’da ve Afrika’da
Yokluk, açlık içinde vuruşuyor.
Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.
Fatihlerin ordusu
Bitkin düşmüş her cephede
Padişah büyük bir acz içinde,
Mehmetçiği İstanbul’a çekiyordu.
Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.
Çember daralıyor,
Yürekler parça parça…
Analar oğulsuz, oğullar babasız,
Ocaklar dumansız kalıyordu.
Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.
Doğu’da Rus, Ermeni’yle kol kola
İşgal etmiş her yanı…
Zulümler, tecavüzler ve ölümler
Bezdirmiş öz vatanı.
Analar, ağıtlar yakıyor.

Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.
Batı’da akıl firar etmiş pay-i tahttan
Fermanlar yayınlanmış katli vaciptir diye…
Bunca kine sebep ne? Suç ne?
“Geldikleri gibi gidecekler.” demek mi?
Yoksa gösterdiği bunca emek mi?
Kuzey’de Rum hortlağı, Bizans yetmesi Pontus…
Devlet kuracakmış (!) Çepni Türkmen’i Trab-zon’da.
Çan sesleri duyulmaya başlamış Kelkit’imde.

Düşen Türk’ün yurdu,
Çiğnenen Türk’ün namusuydu.
Yurdumu kuşatmış boğuyorken düşman
Bir ses yükseldi göklere Samsun kıyılarından
“Kalk ayağa ey vatan!

Dedem Mürsel Usta gizler olmuş Müslümanlığını.
Güney’de muasır medeniyetin yamyam çocukları
İtalya, Fransa ve İslam’ın kan emicisi İngiliz illeti
Kuduz bir köpek gibi tutmuş paçasından
Maraş’ın, Antep’in, Urfa’nın…
Kuşatmış bütün vatanı, emiyor kene gibi…
Başkentimin semalarında İngiliz bayrağı
Dedem Fatih Sultan Mehmet’in kemiklerini sızlatı-yor.

İstanbul hükümeti, çaresiz seyrediyor.
Ve bir güneş doğmayı bekliyordu.

Kiliseler, havralar silah depoluyor
Azınlıklar, çocuklar gibi şen şakrak…
Düşen Türk’ün yurdu,
Çiğnenen Türk’ün namusuydu.
Yurdumu kuşatmış boğuyorken düşman
Bir ses yükseldi göklere Samsun kıyılarından
“Kalk ayağa ey vatan.
Çiğnenen Türk milleti
Artık birazcık utan.
Kaldır üstünden bu zilleti.”

Mavi gözleriyle baktı toprağa
Yüreğinden kan damladı Anadolu’ya…
Her zerresiyle bir harita çizdi
Elindeki küçük yaprağa…
Misak-ı Milli dedi adına
İşte bu Türkiye’ydi.
Kendinden bile gizledi bu fikrini…
Bir askerdi, Türk askeri…
Korku nedir bilmezdi yüreği.
Ölüm korku salmazdı onun gönlüne.

Başını alıp eline, hüzünlü düştü Erzurum yolları-na…
Rütbelerini söküp atarken zerre kadar üzülmemişti.
Sivas’a haber saldı: “Toplansın Türk milleti.

Son bulsun işgalin bu alçak zilleti.”
Ankara’da yeniden suladı kurak toprağı
O nazik elleriyle bir kız çocuğu hamur yoğurdu.
Altmışlık ninem çocuk doğurdu Sakarya için
On beşinde kızlar ağıt yaktı ölen nişanlısına
Vatan şehit kanı ve gözyaşıyla sulanınca
Toprak kabardı kalktı ve ağaçlar tomurcuklandı yi-ne
Türk milleti kendine geldi Cumhuriyetle…

Bir işi bitirmeden ne susuzluğu ne yemeği düşü-nürdü.
Sevmezdi inanmadan emretmeyi
Hatay’ı almaktı son umudu.
Hasta yatağından kalkıp ayağa yol aldı Hatay’a…
Dosta güven, düşmana korku saldı.
İşgalci devletlerden vatanı çekti aldı.
Ne servet bıraktı geride ne eş ne de evlat
Türk milleti, Cumhuriyetti onun serveti,

Gençlikti ona evlat
On Kasım 1938 sabahı saat dokuzu beş geçe,
Ülkemin göklerinde çığlık çığlığa uçuştu kuşlar.

Ağaçlardan döküldü yapraklar.
Tutuldu nefesler, dondu bakışlar.
Ve gitti dediler ulu bir çınar.
Emine Anam ağıtlar yaktı gidişine.
Mustafa Kemal uçmağa vardı.
On kasım sabahı ağladı bütün vatan.
İnanmadı öldüğüne Hanım Anam.
Anadolu baştanbaşa karalar bağladı.
Türk başını öne eğdi, ağladı… Ağladı…
Küçük bir kız çocuğu “Atam!” dedi.

Bütün millet ağladı.
Yeni bir devletti ülküsü
Adı: Cumhuriyet…
Adı: Türk’tü… Atatürk…
Sarsılmaz bir inançla çalıştı gece gündüz.
Yanında bir avuç vatansever…
Dilinde: Ya İstiklâl ya Ölüm!
Sesin kulaklarımda çınlıyor.
Sevgin yüreğimde… Sen ölmedin Atatürk’üm.
İlkelerin aklımı süslüyor.
Seni her düşündüğümde…
Ruhun şad olsun.