Ataraxia Şiiri - Ceyhun Çevik

Hiçbir şey istemiyorum artık
ne bir sıcak çay
ne de bir teselli
yol bile değil aradığım—
yol olmak istiyorum
yürünmeyen, unutulan
bir patika gibi
kendini var eden taşlarla

Sessizliğin içini dinledin mi hiç?
orada yankılanan ben miyim
yoksa sadece
henüz adı konmamış bir yokluk mu?
Zaman,
bir bıçak gibi değil artık
bir soluk gibi doluyor
ve çıkıyor
benden,
bana

Gördüğüm rüyalarda bile
kendim değilim
hep başka biri oluyorum
ya da hiç kimse
bir boş sandalye,
bir pencerede karanlık
bazen
ölüm bile değilim—
ölümün kıyısıyım sadece

“Kimim ben?”
artık bir soru değil
bir salınım
bir ihtimal
bir sessizlik biçimi

Ve ne garip,
tüm bu kimliksizliğin içinde
bir tek şeyden eminin:
hiçlik,
ne garip bir huzur barındırıyor
içinde
yaşamakta olmayan bir canlı gibi