Atamanlar Sokak Şiiri - Emin Vural

Elindeki ceviz suyunun siyahlığı çıkmadan
Ruhun çıktı canından
Sen toprağa girmeden
Tüm mahalle yas içinde
Sessizliğe büründü
Sen olsan şimdi
“Emin gel konuşalım” desen
“Oku oku nereye kadar az laf ediver” desen
Durar mıyım yerimde
Bir yapbozun kaybolan parçaları gibisiniz
Kayboluyorsunuz ve
Ben bir daha kendime gelemiyorum
Yalnız kalıyor sokaktaki kalas
Eskiden oturacak yer bulamazken
Şimdi oturacak insan bulamıyoruz
Oturduğun sandalye cenazeni görünce
Dayanamayıp attı kendini
O mavi sandalyen Mevlüt Dedemden kalan
Artık kim oturursa otursun
O eski neşe bu mahallede olmayacak
Senin sesin çınlamayacak artık
Sabah beni sesiyle uyandıran olmayacak
Senin sesinin girdiği tahta pencereden
Arkandan okunan Kuran’ın sesi geliyor şimdi
Yağmur yağınca suyla dolan çukur
Seni uğurlamaya gelenlerin
Göz yaşlarıyla doluyor.
Ne çok sevenin varmış be Fatma Nine
Sen de bir parçamızı koparıp gittin
Gençlerin papatya yapraklarını kopardıkları gibi
Bir bir ayrılıyorsunuz mahalleden
Yeni doğan çocuklar sizleri tanımayacak
Ne kadar şanslıymışız biz
İyi ki de çocukluğumuz sizlerle geçmiş
Ama diyorum ki bazen
Cenaze evinde çocuk olsam
Hiçbir şeyden haberim olmasa
Bir köşede oynasam
Gözyaşlarımı gizli gizli silmesem
Boğazım kitlenmese üzüntüden
Dayanamıyorum bu gidişlerinize
Çocukluğumun izleri yok oluyor
Biliyorum
Yeni bir mahalleyi
Tekrar kuruyorsunuz cennette ama
Ben sizi tekrar mahallemde
Çay içerken görmek istiyorum
Tekrardan sizlerle gülüp
Sizlerle eğlenmek
Bu yaşta bile
Sizlerle büyümek istiyorum
Hepinizi çok özlüyorum.