Atalarımdı Şiiri - Gencay Coşkun

Atalarımdı
Hep delikanlıydılar
Hep cesurdular
Namerde bile
Hep merhametliydiler
Aslan gibi çarpışarak
Kaçmadan delikanlı gibi ölmüşlerdi
İçlerim alev alev yanardı
Çiğnenen her karış topraklarda
Mezarları bile belli olmayan
Sessiz atalarım, dedelerim,
Boncuk gözlü ninelerim
Yağmur olup kanlarıyla yağdılar
Bu topraklara
İzleri vardı yüreğimde
İzleri vardı kuruyan topraklarda
İzleri vardı kanımın her damlasında

İçimin yandığı yerdir
Kanlarınızın aktığı yerler
İçimin yandığı yerdir
Etlerinizi kemiğe döndüğü yerler
Ne altındı nede paraydı istedikleri
İstedikleri
Başımızın dimdik yürüdüğü
Rüzgarın bile özgürce estiği
Özgür Vatan topraklarıydı
Canlar mermiden hızlı verilirdi
Azrail’e yetişirlerdi
Al götür bizi
Vatanımız kalsın yalnız burada yeter ki
Kanlardan göllere basarlardı
Kandaşları, arkadaşları
Karışıp giderlerdi zamana
Ardımızdan gelenler bizi hatırlasın diye
Ansızın gelen kahpe demirlerle
Çam gibi düşerlerdi gövdelerine
Ardımızdan gelenler üstümüzü örtsünler
Bizi unutmasınlar diye
Dedelerini asla hayat gözüyle görmeyen
Her adınız geçtiğinde
Yetim torunlarınız var şimdi
Can verdiğiniz coğrafyanızda
Sizleri özleyen
Sizlere özenen
Sizi görmeyen gözlerinden
Yaşlar akan torunlarınız var

Ölen her atama
Binlerce öpücük gönderebilsem
Ellerine, yüzlerine
Hiç beyazlaşmaya
Ölmekten fırsat bulamayan sakallarına
Dokunasım gelirdi
Ağlardım içli içli
Ellerim titrerdi

Kızardım içimizdeki kahpelere
Atalarıma söylemeye dilim varmazdı
Soyumuza köpeklerin karıştığını
Atalarımdı
İçlerimin özlediği
Yarınlarımdı
Uğruna öleceğim
Topraklarımdı
Kanımın çektiği
Kahpeler size yar etme geleceği...