Sen bu olamazsın vazgeç şu güldürmeyen şakandan
Ne kârın var kötülükten, dön artık bu zarardan.
İçini bir ben bilirim ve sana darılmadığımı
Bir Nisan günü gel kanıtla yanılmadığımı.
Güzelliğin bir bahçeden gururu budamakta,
Biz kaybettik.
Önce sen, sonra ben; biz kaybettik.
Sen benden giderek, ben sana gelerek
Biz çok şey kaybettik.
Gittin, karanlıkta yolunu kaybettin
Geldim, ki ben karanlıktan korkardım
Yere göğe sığdıramadığım, yok ucun bucağın.
Kalbin ebedi yerim, ana kucağım.
Nasıl kıskanmam seni gözdesisin bu çağın.
Bir pamuk ipliğiyle bağlısın bana, kesmeyecek bıçağım.
Dünya bu ne sensiz olsun, ne şensiz.
Yürüyorum…
Bir şeyler arar gibi, yoksunmuşum gibi.
Bu kalabalık sokakta, öylece yürüyorum.
Başım eğik utancımdan
Bizi görmüş bu sokağa “ artık yalnızım” diyemiyorum.
Kaldırıyorum kafamı, karşımda sen
Cömert misin sevdiğim?
Mesela iki sen olsaydı,
En azından biriyle benim olur muydun?
Olurdun belki,
Belki olurdun da ben bir seni diğer senden kıskanırdım.
Belki…
Yüz yalanla kirleteceksin inancımı
Yüz birinci sözüne bir çocuk umuduyla sarılacak
Doğru, bu çocuğun elinde bir balon olacak,
Uçacağım umudumla yükseklere, sevinçle
Bu sefer daha yüksekten düşecek
Ben yine sana kanacağım.
Seni en iyi ben tanırım;
Çünkü sana her acıdan baktım.
Sen beni bahçelerinde öldürürken;
Ben saçlarına papatyalar taktım.
Şimdi kötülük mü kurtaracak seni,
Mert elinden.
Beynim ihtimâller mahzeni
Seni sevmemek ihtimâli gaflettir
Ahzen’im
Bu mahzeni yakıp durdun
Günâh senin
Sana yanmamak ihtimâli gaflettir
Ölmeni isterdim,
Bir ayrılıkla kirleteceğine tüm yaşanmışlıkları;
Öl isterdim.
Öl ki, hiçbir şeyin sorumlusu olma,
Bu ayrılığın bir özrü olsun isterdim
Sevgilim, öl isterdim.
İkiydik, bir olduk.
Toplumun gözüne kin olduk.
Ahiretin beyazlığına kir olduk.
Unutamam seni ki zordur.
O an unuttum kendimi, kim olduk?
Nefesinden öteydim, biz olduk
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!