Kadere Boynum İnce Şiiri - Mecit Aktürk

Ruhun gıdası umut; işte o bitti bende
Tenden içe can için ikrama aş kalmadı
Aklım kabirde yahut giyeceğim kefende
Heva, heyecan için müsait baş kalmadı

Bu sabah yine bakıp nasibimden artana
Kiraladım kalbimi payıma gam tartana
Fırlattım bulduğumu içimi karartana
Mina'daki şeytana atacak taş kalmadı

Gam kumu karıştıkça düşlerimin harcına
Ne dilimde âh bitti, ne gönlümde curcuna
Son taksit ödenince tebessüm orucuna
Mendilimin avcuna dökecek yaş kalmadı

On senedir hasretim gül kokulu iklime
Talihim benden aciz; dönmüş iki büklüme
Kaderin kılıcıyla doğransam lime lime
Yeis denen zalime çatacak kaş kalmadı

Rahmanîdir sanarak neşeye dâir rüya
Nice diyarlar gezip umuda çaldım maya
Fizan'a da giderdim kapıları çalmaya
Az mutluluk almaya tek bi kuruş kalmadı

Ne yılların çehreme kazıdığı nakışı
Ne de bahtımın hergün sırıtarak bakışı
Yüreğimi kanatan yitik düşler yokuşu
Karşımda görsem kışı sıkacak diş kalmadı

Tam takarken semaya suya düşen güneşi
Umudumu kemiren hep o İblis'in dişi
Hiç aklımdan çıkmıyor bana veda edişi
Yok oluşu... gidişi; kuracak düş kalmadı

Sormayın n'olur bana "neden gözlerin doldu"
Diktiğim son hayali en son fırtına yoldu
Nevbaharı beklerken bugün de akşam oldu
Gonca güllerim soldu; dallarda kuş kalmadı

Düze hasret dizlerim sürülse de yokuşa
Ne bahtıma kırgınım ne de kadere haşa
Sözüm sabrı zorlayan kovulmuşa ve kışa
Demeyin sitem boşa; başka uğraş kalmadı