Ata Şiiri - Can Carmen

Yeşil kapaklı bir defteri vardı
Elem dolu anılarını yazdığı
Oynatırdı hoyratça kalemini üzerinde
Çok şey bilirdi, anlatırdı

Bulmaca fotoğraflarıyla alay eden parmaklarım
Yanaklarıyla buluşurdu bazen
Neden ıslandığını sorsam kızardı

Çok şey bildiğini söylediğimde de aksileşirdi
Uzunca bir süre böyle kaldı
Ne zaman ki defter çıksa ortaya
Tek sıra olurdu herkes, kavrardım

Milim milim gıdıklıyordu sayfaları kalemi
Yetinmiyordu birkaçıyla
Uslanmaz bir çocuk gibi durmaksızın oynuyordu
Çapkınlığını simgeliyordu kabaca
El pençe beklerken evdekiler
Korkudan diken diken olmuş tüyleriyle
Bencilliği cellat kesilmişti oğluna
Duvardan kazılacaktı az daha diretse

Kapandı sonra yeşil kapaklı defter
İçindekileri kimse bilemedi desem yalan olur
Herkes payını almıştı çoktan
Ben de anlamıştım hiçbir şey bilmediğimi
Ve hiçbir zaman bilemeyeceğimi