At Sineği Şiiri - Berna Günen

Bir lağım faresinin azmiyle düştüm peşine
Kapıdan kovdun, bacadan girdim.
Aşkın doğduğum yerdi
Akıntıya karşı yüzdüm canla başka tıpkı bir somon gibi.
Baktın maddi işkenceyle olmayacak, maneviye geçtin
Kalbime akıttın bütün zehrini.
Bir bal porsuğunki kadar sürdü baygınlığım
Ayağa kalkıp devam ettim mücadeleye.
Ne yapacağını bilemedin benimle
Çay bahçesinde simidinden dökülen kırıntılara musallat olmuş bir serçe gibiydim
Çelimsiz ve arsız.
Ne hakaret ne ihanet yıldırıyordu beni
Kendimi teriyer, seni tavşan sanıyordum.
Oysa aynaya tekrar tekrar toslayan alelalede bir köpektim ben
Aynada kendi yansımamı sen sanıp.
Ya da belki de sen hiç var olmamıştın
Ve ben hep aynadaki ben'i kovalamıştım
Dışarıdaki gün ışığına kanıp pencereye kafa atan bir at sineği gibi
Anlamsızca cesur, anlamsızca inatçı
Yapayalnız.