At Ölür Zehri Kalır Şiiri - Erva Özbaba

Bu bir psikolojik savaş!
Yıllardır içimde biriken
Neden bu durumdayım, neredeyim? Bilinmez,
Arar dururum suretlerde dingin bir ruhu

Belki de bulmuşumdur gelemeden vücuduma sirayet
Seçemediğimiz onlardan biridir beklenilen
Ne bir dile bağlıdır gönlüm ne de ırka
Yalnızca uçmak ister semada, özgürlüğüne.

Arşın ortasında süzülürken tomurcuklar
Ebemkuşağı parıldamaya başlar ufuklardan
Celladını bekleyen renklerle bütünleşir;
Kurumaya yüz tutamamış bütün yapraklar.

Yolda yürümek kolay olurdu
Her yaprak rüzgarda savrulunca
Yolları yalnız yürüyemezdim
Gölgemden bile korkan ruhum oldukça.

Bazen duyulmasın istiyorum
Beynimle bütünleşmiş ıssızlığım.
Çaresizce izlerken toprağa kök salışları ardından
Ruhumdaki fırtınalarla savruluyorum.

Kıyıpta bakamadığım gözlerle hatırladığım yollar
Ve vazgeçişlerlerin oluşturduğu kağıt yığınları
İmla gerekmeden yazılan satırların hüznüyle
Kendimi unuttuğum geceleri anıyorum birden.

Sonra başım aklımı alıp gidiyor
Yeniden bir yola fırlatıyor beni
Zehirden kaçıp, nallara takılıyorum bu kez
Her zerrem zehirden nasiplenmişken...