At İzi- İt İzi Şiiri - Cahit Konut

Atın izi, it izine karıştı,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Çakal izi, kurt iziyle yarıştı,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Sılayı bırakıp, nere gideyim.

Kimse ile bir dostluğu olmadı,
Benlik yarışında bir yol almadı.
Bazıları düşmanını bilmedi,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Hatalıysam bedelini ödeyim.

Her seçimde hile yaptın, ne diye?
Tüm suçları yüklediniz kediye.
Şu rüşvetin adı çıktı hediye,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Doğup büyüdüğüm aynı yerdeyim.

Dost köyüne uğramıştı yolumuz,
Birbirine sarılmadı kolumuz.
Yoldan azdı akıllımız, delimiz,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Ayaklarım yere basmaz, göğdeyim.

Neden bu ayrılık? Sebep çıkar mı?
İnsan emeğini çöpe atar mı?
Aklı olan ayağına sıkar mı?
Kime inanayım, kime ne deyim.
Bırak yoldaş, ben bu dertten öleyim.

Sırtımıza bindi şu zalim felek,
Ağır geldi bazısına bu şelek.
Dost dediğin, düşman çıktı, ne bilek?
Kime inanayım, kime ne deyim.
Ne şehire sığdım, ne de köydeyim.

Çok acıdım çektiğimiz emeğe,
Acıları kattım, tatlı yemeğe.
Dilim varmaz dosta kötü demeye,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Mecnun’um, Leyla’ya giden çöldeyim.

İşçi; demir döver, çelik bilekli,
Kırk yıl çalışır da yırtık yelekli.
Vekil; iki yılda oldu emekli,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Çıkamam dışarı, şimdi evdeyim.

Özüne de KARAC’OZAN; özüne,
Yanar-dönerlerin kanma sözüne.
Gene dönüp, bakacaklar yüzüne,
Kime inanayım, kime ne deyim.
Umudum kalmadı, bak ne haldeyim.

30 Ekim 2018 GÖLBAŞI