At Beni Uzaklara Şiiri - Dilek Özdemir

AT BENİ UZAKLARA

at beni uzaklara
at bulduğun her yolun sonuna
kurşun işlemez benim umutlarıma
kaybolmaz karanlıkta düşlerim
bilirim hep bir güneş doğar
kopkoyu gecenin ardından
belki bir denizin ufkunda
belki bir dağın yamacında
ama bilirim doğar mutlaka

gün ışıdığında etrafında
nasıl kavrulduğunu göreceksin
ayaz gecenin sıcağında
şaşacaksın bir an
çizdiğin tabloların sahte yüzleri
düşecekler yerlere birer birer
anlayacaksın ki emektir sevgi
ve “insan sevebildiği kadar insandır”
utanacaksın aynalardan
tutuşacak bedeninde
yaşanan acıların hepsi birden
çığlığının yankısı boşlukta asılı kalacak

ve o gün,
işte o gün yorgun özlemekten
hasret dolu geleceksin
penceremden esen rüzgarla
geçip oturacaksın yamacıma
gözyaşların düşecek sığınaklarından
ıslanacak kuruttuğun yüreğin
sarsıla sarsıla ağlayacaksın
ve sarılacaksın sımsıkı
öylece kalacaksın

kor papatyam sevdiğim
ben hep orada olacağım
yüreğinin yanıbaşında

bir masal anlatmak isteyeceksin bana
kayısı ağaçlarının ilk çiçekleri dillenecek
rüzgarlar iyot kokusunu taşıyacak Akdeniz’in
küçük mutluluklardan taç yapacaksın saçlarıma
yetmeyecek zaman
ve bir de bakacaksın ki
ölüm omuz başımızda…