Ben,
Karanlık sokaklarda bir çakıl taşı.
Kimi tekme vurur, kimi basıpda geçer.
O çakıl taşına bazen yağmur vurur,
Bazende güneş.
Bazen bir çocuk elinde oyuncak olur.
Çocuk oyuncağı bazen cebine kor,
Kimi gün öper okşar,
Hele canı sıkıldımı, atar bir camı kırar.
O kırılan cam, aslında cam değildir,
Atılan benim sevdam, kırılansa yüreğimdir.
Bir çakıl taşı gibi, sokaklar evimdir.
Sen,
Kimbilir hangi zengin hayaller kuruyor,
Uykunun bilmem kaçıncı demini alıyorsun.
Bir gün hayallerine beni de kat,
Karanlık sokaklarda bir çakıl yaşıyım işte,
Al sokaktan beni, istediğin yere fırlat.
Arzu edersen taşı koy bir kenara,
Baktıkca beni hatırla.
Yada at denize, oyuncak olsun balıklara.
Bir çakıl taşı kadar varsa değerim,
Tut kaldır sokaklardan beni.
Bir yere koyacaksan eger, gönlüne koy isterim.
1.10.2007-Enschede
Ramazan AteşKayıt Tarihi : 29.1.2009 01:43:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!