Asya Şiiri - İbrahim Yazıcı

İnsanlardan uzaktayım Asya
Çok seçkin bir yalnızlık tasarladım
Kendim dostumdur
Döktüğüm gözyaşı cürmümü aklasın diye hakka yalvarışım Asya
Doğudan gelecek duman içimde astım...
Birde yastayım kendimden beri
Unuttuklarım unutulmuş değil aslında
Münferid bir unutkanlık benimkisi
Kendime dostlar belledim kendimden uzaktan Kan kardeşliğimiz akan kanlarıyla akmış
Kendimi bilmem ama Asya ama onlar iyidir
Okumayı birinci sınıfta belledim ben o yaştayım hala
Yine yalnızım yine paslanmış demirlerle prangalar vurulmuş gözlerime ve kulaklarıma
Yaşamak bir telaştır onca zamanlardan beri
İnsanlar yaşamaz artık
ölüm bile aklamaz onları
Ben konuşmayı senden ögrendim asya
Ben seninle iman ettim aşka Bilmezdim şairler neden yaşarmış
Korku nedir bilmezdim sensizlikte buldum onu
Ama Asya artık şairler başka konuşuyor kalemlerinden
Bende onlardanım asya aslında
Neden yazdığımı sorarsan bende bilmem ama kalemimin ucunda zaman ve sen
Dudaklarımdan düşmeyen bir
Şarkı gözlerin
Ben artık sana doğru yaşarım
Asya seni bir harf daha bekleyemem.