Asuman Soydan Şiirleri - Şair Asuman Soydan

UYANDIK

Ömür mahzeninde uyurken
Bin umudun kucağında yıllandık
Eridi usul usul vadenin toy köpüğü
Boş kadehten bade içip arındık...

ANLATILMAZ YAŞANIR
Üzüm olmadan önce koruktur bütün bağlar
Yeşil  görünür bazen karla kaplıyken dağlar
Ölüler diyarına  gitmeden önce sağlar
Ayrı ayrı yaşamaz, birbirine yaslanır
Her hayatın öyküsü tek başına yaşanır

MEVSİMİN RENGİ KIZIL

Dünleri düşündükçe yer oynuyor gün be gün
Kaçmak kolay olmuyor, hislerim yoğun bugün
Bir solukluk serüven, aynalarda gördüğüm
Gönlüm tuhaf âlemde, aklım fikrim kördüğüm

YALNIZLARIN GÖZYAŞI
Işık saçan gözlerin bakmayın güldüğüne
Damla saklamak için kirpiklerin telâşı
Tenha yerlerde gezer gören olmasın diye
Yutağına dökülür bir yalnızın gözyaşı

Devran döner aşk ile göğsünü gere gere
Âlem ahenk içinde; lâkin sınırlı süre
Her nefes tadacağı ölümünü bilir de;
Koşup durur gene de, bir dünyalık peşinde

Fâni dünya denilen iki uçlu bir han bu

DÖKÜLÜRLER PEŞ PEŞE

Pencerenin önünde vuruşurken damlalar
Dünün koynundan kopup gelir eski anılar
Besteye durur gibi tane tane notalar
Gönül semalarından dökülürler peş peşe

Gecemin penceresinden bir ses çağırır beni
Gurbet çığlığı gibi uykumu titretir her gün
Kavalını inleten bir çoban yüreği,
Hasreti benimle tüketir her gün.

Garip bir kuş konar tetikteki uykuma

Sarı iklim vakti bu, çil çil olmuş yapraklar
Yüreğimin üstünde geziyor esrik rüzgar
Yok artık kavak yeli, ılık meltem ve bahar
Tarümar bahçe gibi ömürdeki sonbahar

Ne çiçek var ne böcek sırlara kadem basmış

SANIYOR ÂLEM BENİ

Üstümde esme rüzgâr, savurma küllerimi
Kül yorgan arasına sakladım ben  kendimi
Gizim içimde kalsın sakın açma üstümü
Sırça köşkte hoşçayım sanıyor âlem beni

YOL KENARINDA BİR GÜL
Şu mahzun duruşa bak, tanımıyor neşeyi
Deryaları yol etmiş, geçemiyor dereyi
Aşka bile meyli yok, sevemiyor  kimseyi
Narin boynunu bükmüş, yol kenarında bir gül