Asuman Şiiri - Harun Akhisarlıoğlu

birazdan yağmur başlayacak asuman
hazan yelinde güneşin öptüğü tek leylaksın
anlatamadım değil mi?
asuman
dünyanın gebe kaldığı son tufansın

yağmur başladı asuman
sen şu yolda yürüyünce
orada çocuklar gülüyordu üç gün-üç gece
yağmur emziriyor toprağı ama
yetmezse diye bileklerimin vanasını açtım
anlamıyorsun asuman
çocukların uğramadığı parklar kadar yalnızım

yağmur şiddetle yağıyor asuman
öyle hiddetli yağıyor ki israfil görse kıyamet ondan habersiz koptu sanar
sen beni dinlemiyorsun asuman
yağmurdan sonraki toprak kokusu gibi güzelsin
hatta öyle güzelsin ki
şah damarımdan öpen jiletsin

yağmur dinginleşti asuman
sokaklardan evime gülen çocuk sesi sızıyor
camımı açtım
çocukların elleri sıcak ekmek kokuyor
duyuyor musun beni asuman?
ne seni nasıl seveceğimi biliyorum
ne de bunu nasıl izah edeceğimi biliyorum
bildiğim tek şey var asuman
sana gelirken merdivenleri ikişer-üçer iniyorum

yağmur bitti asuman
allah misk sürmüş dünyaya
yürüdüğün nemli yollarda bereket doluyorum
seni o yolun sonunda bulmak için değil
o yolu seninle bulmak için sana geliyorum
ben seni değil güzelim
bileklerimin kanamasını istiyorum

güneş de açtı şimdi asuman
en güzel bakışımı giyindim
kravatımın rengini de uydurdum buna
sana geliyorum
içimin bozkırlarında sana doğru doludizgin koşan bir at var
ama şair diyor ki;

"bütün atlar kaybetmeye koşar"