Asudesin Şiiri - Zeynep Beşen

şimdi ağlıyorum desem yalan
ilk gün ki gibi değil sancılarım
yada ben
bilmiyorum işte
buna alışmakta diye bilirim.
diş yerinde sızı yerinde
kol yerinde yen içimde
bir sen eksikliği ile
gelmen de beklenmiyor
bu iskelede.
gemilerini topraklarında uyu ta dur
denizlerimiz kan revan dan geçilmiyor nasıl sa.
göğünü de göremiyorsun biliyorum
hüzün kurusu bir sancıyla kirlenmiş bak!
farkında değil ellerin
ayakların kırılmış
asudesin hissedemiyorsun
renklerimi derinlerime ittim
tutmak fiilini bir zahmet toprağına göm
ve göz yaşların la sula
tuzdan nem alsın hasret
kavrulsun özlem saçlarında
biz birimizin eksik merhametiyiz
bunu ikimizde biliriz de
ses etmek zorumuza gider
kendimizle ilgilenmeyiz.
bu yüzden ya bunca karşılıklı yara bere
ve ölçüsüz sevmelerimiz.
bu yüzden kopamıyoruz sırf bu yüzden bağlı bağlarımız.
ne kadar uzaklaş san anlamıyorsun
o kadar çok kendi ipimiz de boğuluyoruz.
ve ellerime bakmaya bakamıyorum ama
yüreğim hissediyor kaçınılmaz bir sancıyla
ellerin bana el kadar uzak
işte bundan kangren oluşumuz.
ama toplansak tam ederiz yeniden sever gibi severiz de.
biz itiraf etmesek te tam olmaktan ürkeriz.
ikimizin filesi çok
kimde suç diye hiç düşünmeyiz
ellerin is, ellerim hala temiz.
lütfen ellerimi temiz olarak gönder mevlaya.
yüreğim deki hint aşkımı dişleme den
bu öykü hazin bir denemeye dönmeden
lütfen gözlerimi temiz gönder mevlaya.
ilk taşları kim attı bilmem ama
benim ellerim hala ceplerim de
başımdan al al akan yağmurlar
kalbimin hüznünü yıkamakta.