Hiçbir şey olmadı...
Çıkıyor çoban tepesine,
Bir ayinin uyuşuk bir tekrarı gibi
Ayakları, elleri, uzuvları
Kimse dinlemiyor çobanı.
Tepenin de bir diyeceği var:
Sonsuzluk koyulaştırır hıncımı,
Pür bir alacalığa boyar.
İsmimi bıraktım ardımda
Tohumlar, ağaçlıklar, kışa batırılmış sarı otlar ufalandılar ceplerimde uzun uzadıya.
Tekil bir muğlaklık bindirdim çokluk dayanınca bu kimliksiz kayalara;
Bir uyuşmuşun kanatlarından açıyor sabahı:
Gün kırığı,
Ölülerin dudaklarında tuzlu taç yaprakları.
Kağnı da mı bizleymiş bilemedik hiç;
Karadullar yapışmış ayaklarımıza.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!