Astım Şiiri - Fatma Kıyıpınar

Elimi tutupta,bana bakınca
Boğulurum sandım,nefes alınca
Oksijen tüpüne,bir sarılınca
Nefes alışınla,hayata döndüm

Rengin kararmıştı,gözlerin dolmuş
Saçların ağarmış,yaş atmış olmuş
Koşup yürüdüğün,gün unutulmuş
Derin nefesimden,utanır oldum

Annen baban yoktu,çocuklarında
Sadece ben vardım,yanıbaşında
Elimden tutmaya,muhtac olunca
Çocuğun yoksada,çocuğun oldum

Sen yinede unut,beni gidince
Nefesin açılıp,iyileşince
Hastane çıkışı,gülümseyince
Ben gülmüşüm gibi,çok mutlu oldum