Astım Şiiri - Aydın Meydanioğlu

Kendimi astım odamın tavanına
Yağlı urgan boynumda sandalyeyi bile devirdim
Cam şişelerden daha sert devirdim
Arkadaşlarımı astım odanın içinde kıvranan
Yapma diyerek yalvaranları
astım .
Başkalarından öğrenmeye çalıştığın aşkın anlamını,
bir tek benden öğrenemediğin düşüncelerimi astım
Sana yazılan cümleleri reddedişini astım
Kursağımda kalan çocukluğumu astım kokusu hala burnumda tüten
Yokuşu yüksek caddemizi ,
Topumuzu kesen teyzeyi bile özler kıvamda astım çocukluğumu.
Gökyüzü denize aşık
Deniz herkesi karanlığına çekmek isteyen geceye.
Geceyi de astım
dalgalarını susturdun ya
Göğsünü kabarttın ya
Ya ben o an arzdan arşa astım.
Bir seni asamadım odamın tavanına
Öleceğini bile bile sigara içen bir astım hastası morali ile
boğazımda takılı durup çıkmayan seni öksüre öksüre ASTIM.
13 küllüğüm var artık daha kalın kitaplarım, sesi kısık şarkımın
Ölümün sesi son seviyede.
Sen sadece sessiz ol olur mu ?