Aşşa Mahalleden Koyağa Şiiri - Ramazan Ateş

(Bizim köylüler)

Kimler gelmiş, kimler geçmiş şu garip köyümden?
Zabit emmi vardı, köççe İbrahim nerede?
Topalın ali, gallanın oğlu yusuf, tahır,
Genç giden o ismail, ekiz osman, kuş bekir.

Köççe osman, zöhmeri, hele de garayavru?
Şah ismail, Yağap, veli hoca ve yonuz’u,
Mehmet mustafa, Körhasan, ta tepede avar?
Hacahmet ev yapardı, gödek güderdi davar.

Cezalı, mustafa çavuş, cezalının yaşa,
Çamur ali, deli hasan, çilağa, amuca.
Ferzikâ, apdullakâ, goca hacı, tebdili,
Kelhasan, ibramağ, koçhasan ve kocammed’i.

Ne acı o genç yaştaki ilk öğretmen doğan,
Karamustafa, oğlu Cüme, genç giden orhan,
Hamidin Ziya, zehirlendi köranın osman
Davudun turhal ve bir kazada ölen irfan.

Cuvanali, körağa, Osmançavuş, encemi
Halilaga, Alimbaşı, halilagnınmemet,
Sağıryaşa, Hamit gitti, enceminin hasan.
Unuttuğum vardır, bunlar hatırımda kalan.

Allah rahmet eylesin, bunları ben hep gördüm,
Bizim köylüydü hepsi, çocukluktan bildiğim.
Sayamadım hepsini, saymadım bakın daha,
Hanımlar ve çocuklar, göçmüşleri toprağa.

İşte dostlarım işte, bizim köyün hali bu,
Nerde onlar, emmi dayı? Onlara ne oldu?
Gideni saydım, aşağı mahleden koyaga,
İbretlik çok şey var, başlasak hazırlanmaya.
Bize sıra gelecek, gireceğiz toprağa.

Enschede/04.11.1999

Çoğunun lakabını yazdım, öyle tanınırdı. Bende öyle tanıdım çoğunu.