Asr-ı Tezekkür Şiiri - Reh Nûma

şimdi beni hatırlama zamanı,
hüzünlü bir şarkıda yüzümü,
sesimi bir umudun kanatlarında,
üryan bir şehrin çıkmaz sokaklarında
yalpalayarak dolaşan berduş gibi

şimdi seni unutma zamanı,
yarım kalmış bir şiirin
ilk mısrasında soyunup
yalnızlığımı,
noktasında kalabalıklaşan
cümleler,
kelimelerin yarasında açan
yediveren güller gibi...

kendimle kaldığım şu günlerde;
yalansız...
vuslatsız...
ve aşksız...
anlıyorum ki
yıkanırsa bin sabah ışığıyla niyeti
kararmış kökünden ibarettir
bazı yüreklerin gölgesi...

kabuğuna ağlayan masum bir yara gibi
değişiyor seslerin rengi de..
ve bir kuyunun susuz yangını kalıyor
çıkrığın boş hevesinde...

bir cam kırığıyım keskin ucunda aşkın
kendini saydamlaştıran bir su...
bilirim ki
her dokunuş kanatır sessizliği,
ama yine de
avuçlarımda tutarım
kaybolmuş bir nehrin
ıslak ışıklarını..

köklerimde uğuldar o eski türkü,
ağaçlar ki yalnızdır sonbaharda...
yapraklarını dökerken
sanki bir daha asla
yeşermeyecekmiş gibi...
oysa her bahar
kabuğundan sızan birer umuttur
çatlama cesareti gösteren tohumlar...

şimdi şiiri yırtma zamanı,
ilk dizesinde takılıp kaldığım
o paslı sözcükleri...
bilirim ki
kağıt da yaralanır sessizce,
mürekkep de
kurudukça acıtır
beyazlığın ortasında
bir siyah leke gibi...

dilimde küllendirdim tüm harflerimi
çünkü artık hiçbir kelimem taşımıyor
o ilk düşüşümün çığlığını ..

şimdi beni hatırlama zamanı,
ipi kopmuş uçurtmaların
mavisiz çocukları
unutsa da adımı ..