Ben yoksul bir insanım
Yani beş parasız...
Londra'nın ortasındayım
Sene 1934...
Cebimde yokluğun şıngırtıları
Gözlerimde hiçlikler satan bir şehir
Gönlüm dünyanın en sefil yalnızlığında
Aklımsa en olmadık ütopyaların eşliğinde
Bütün karmaşıklığımla
Kendimle raksediyorum şimdilerde
Fakat her şey boş geliyor
Çünkü yoksulum
Yani param yok...
Yok'larım o denli çok ki
Ve o kadar yokum ki
Yokluğumun varlığı bile
Benim kadar yok olamaz...
Var'larım var diyecek kadar
İnce belli ve çıtkırıldım
Umutların sahibiyim.
Bir kızkardeşim, bir dostum
Bir sevgilim, bir zambağım var.
Bir de şiirlerim...
Ama hepsi silik birer silüet gibi
Çünkü yoksulum
Yani beş parasız...
Şayet olsaydı param
Sevgilim daha çok severdi beni
Daha emin yürürdüm kaldırımlarda
Sönmezdi gözlerimin feri
Olduğumdan da genç gösterirdi aynalar beni
Meselâ satıcı kızlar surat asmazdı bir daha
Yahut hiç görmemezlik etmezdi insanlar beni
Lakin bunlar birer sayıklamaya benzer
Çünkü yoksulum
Yani cebim boş...
Kayıt Tarihi : 5.6.2016 01:32:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Yine George Orwell... Bu kez Aspidistra adlı kitabı hatrına...
Kutluyorum sayın Abdulkadir Çakıl
Biraz da Aspidistra (vikipediden alıntı):
'1930'lar İngiltere'sinde 'sınıf atlama özlemini bir kara mizah ile eleştirmektedir. Aspidistra, sınıf atlama özentisi içindeki dar gelirlilerin bir statü simgesi olarak gördükleri, evlerinden eksik etmedikleri çiçeksiz bir zambak türüdür. Bir reklam ajansında metin yazarlığı yapan Gordon Comstock, kapitalizmin yutturmacası olarak gördüğü reklamcılıktan nefret eder, orta sınıfın boğucu yaşamından kaçarak şairliğe soyunur. Bu uğurda sevgilisinden ayrılmayı bile göze alır; ama romanın beklenmedik sonunu yine sevgilisi yaratmaktadır'
TÜM YORUMLAR (1)