Asortik Şiiri - Mehmet Osman Erol Ünal

Ben,
Ne gün saydım, ne heves tuttum
Adımlar attım doğru, yanlış...
Arada bir günahkâr da oldum
................................(Allah affetsin! ...)

Gün oldu
Bir bakışa aldandım...
Gün oldu
Göz yaşımı sakladım...
Gün oldu
Gülerken, dondum kaldım...

Her kaçışta bir bahanem mutlaka olurdu
.............................. (hem de en geçerlisinden...)
Üzülürdüm, yanardım da susuturamazdım içimdeki sesi
............................(ya hep, ya hiç... ya hep, ya hiç... ya hep, ya hiç...)

Seni terkedişim böyle olmadı
O bunlardan hariç...

Sevdin mi sarmalı seni hüzün, delicesine
Gözlerinde yaş olmalı, yaş...
Yüreğin ağzına gelmeli ölürcesine
Böylesi sevemiyorsan aldanırsın
Bir damla göz yaşına hasret kalırsın...

Bundan gerisi boş be 'Asortik! ... '
Hepsi hikâye...
...............................

Bilir misin,
Nerde bir ışık görse, âşık olur
.............................. - döner, döner durur da -
Can verir sonra pervâne...
Sevdin mi can vermelisin, can! ..
Yoksa bir pervâne bile olamazsın...

Sen,
Beni hiç tanımadın Asortik! ...
'Neden? ' diye sorma.
Desem de anlamazsın

Hayat, sanki bir tabanca
Ve her an, parmak ucunda tetik
Yedin mi kurşunu böğrüne
İflâh olmazsın...

Ben,
Ne gün saydım, ne yemin tuttum
Kapılar çaldım doğru yanlış
Arada bir dost ta buldum
....................................... (Allah için...)

Gün oldu
Ense kökümden inmedi yalnızlık...
Gün oldu
Paçamı sıyırdı geçti insanlık...
Gün oldu
Çektik kafayı
'Bilmem neyin anasını ağlattık...'
.......................................... (kulakları çınlasın! ...)

Ben, gönlümce yaşadım be Asortik! ...
Pişman değilim
Ama,
Bir seni sevdim dosdoğru, yalanım yok
Kalleş değilim...

Şimdi sen,
Çok uzaklarda... bir beyaz ışık...

Ben,
Bir garip pervâne
Hâlâ döner durur
Ve,
Hâlâ... sana âşık...

(İstanbul, Mayıs 1998)