Aslını sorma Şiiri - Yüksel Nimet Apel

Ürküttüm galiba fincan yüklü katırı
Kimsenin kimsede kalmamış ki hatırı

Kadına eksik etek denen bir ülkede ne demek lazım
Hemen yemedi içmediler uçurdular haberi
Duyurdular ona, oysa hiçbirşeyim olmaz da,
Tehlike bildi beni,açtı kanatlarını kartal gibi
Siper etti yuvasına kuşkulandı
Birileri bulandırdı suyu,bu dedikoducuların huyu
Bi kere su bulandı ya
Haber gelmekte gecikmedi ordan da
Hiç tanımadığım bir densiz haber getirdi
Dedi ki-Sen en iyisi git köyüne
Ne işin var buralarda?
Sanki kendi tekelinde gibi,
Güzel yurdumun şehirleri.

Ya öyle mi kurban olsun senin gibiler;
Köylü diyip beğenmediğin insanların tırnağına
Gerçi, ben şehirde doğup büyüdüm,
Köylü değilim ama, söz söyletmem atalarıma...

Onlar sessiz çok düşünen bilge,
Az konuşan, cömert,üretgen,asil insanlar
Sen kimsin de laf söylarsin köylüme
Bunların aslında hepsi dostu sınama
Bence suçlu her daim laf taşıyandır
Lafını sözünü bilmeyenler; olmaz keyfime keder
Sen kimsin yahu aslın ne neslin ne?

Bu kez de dönüp kendime; kendimi ayıplarım
Kızgınlıkla düşünmeden sarfettiğim sözlerimin
Ayıklarım birçoğunu içinden incitmemek için
Kişi kendinden sorumludur
Ne önemi var kim olduğunun;
Ne aslı ne nesli ne geldiği yer,
Ne dini, ne ırkı, ne de kaç parası var,
Dinleniyorsa sözü sohbeti eğer;
Sessizce dinlemeğe değer...
Öyle ileri geri konuşup kalp kırma
Yüzüne, gözlerine vucut diline bak!
Aslını sorma...

4-Ağustos-2007-Ankara.