Aslında Yoksun! Şiiri - Mert Terzibaşı

Aslında yoksun ki olsanda fark etmiyor!
Ben yine pencere kenarında oluyorum,
Deli gibi yağan yağmura,
Şuursuzca uçuşan yapraklara bakıyorum…
Seni arıyorum ruhumun en derin yerinde;
Beyhude bir arayış oluyor; bulamıyorum…
Oysa ordasın biliyorum;
Yüzünü seçemiyorum sadece karanlıktan,
Parlayan gözlerini görüyorum oysa…
Yanıyor tenim sıcaklığından,
Bir ateş düşüyor içime;
Parmak uçlarım tutuşuyor…
Kavruluyor içinde olduğun düşlerim…
Bir dilek düşüyor aklıma; adı senden
Bir yıldız kayıyor evrenden; cismi benden…
Yoksun aslında biliyorum…
Kalemin kağıtlığı buluştuğu,
Harflerimin hayata döküldüğü yerde;
Yüreğimin bitiş noktasındasın; bilmiyorsun…
Üstelik henüz tatmamışsın harflerimi,
Kulak vermemişsin yüreğimin sesine,
Hissetmemişsin ruhumun sıcaklığını,
Değmemiş düşlerim düşlerine:
Aslında yoksun ki olsanda fark etmiyor artık…