Kopkoyu siyahtır,bakışlarım.
Bana dost olmaz hiçbir aydınlık.
Bilir, korkular gizlerim derinliklerde.
Bilir, siyahlıklarda acılar büyütürüm.
Renkler solmuştur çoktan hayat bahçemde.
Kopkoyu karanlıktır, saklandığım.
Bin bir yüzü vardır karanlığımın.
Anlamaz kimse,fark etmezler onlarla olmadığımı.
Bazen de karanlığında kaybolurum hüznün.
Kimi zaman yağmur sonrası berraklıktır.
Ya da sonsuz,sözsüz bir çığlıktır.
Kimsenin duymadığı.
Yakınmındadır kimi,tanıdık sanarak.
Çok uzaklarda kayıp olduğumun farkına varmadan.
Gün gelir kendinde sanır bazıları, aslında hiç olmadığımı anlamadan.
Yitik yarınlar biriktirir,karanlığım.
Sonsuzluklarda yalnızlıklar.
05-03-2012
tozlu bir şemsiye durur
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
Devamını Oku
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla