Aslında Sendin Şiiri - Cengiz Khan

Ben gecelerin yalnızlığının yalnızlığındayım.
Sen neredesin peki yalnızlığımın sebebi?
Uyku bilmez, önünü görmez oldum.
Peki söylesene sevgimden doğmuş sevgili,
Sen misin bu ızdıraplı yalnızlığın sebebi?
Yoksa içimde ki bir husus mu bunun temeli?

Kalbinin sakini olacak kadar deliyim
Ama bir o kadar huysuz.
E tahmin edilebilir ki pek o kadar da yaşlıyım.
Şöyle manzaralı sakin bir yer isterim.
Buğday tarlasına karşı bir kulübe,
Birde yüzünü özletmeyecek bir gece…

Bir yerin daha sakiniyim.
Herkesin kimsesinin var olduğunu zannettiği,
Hayallerin de ötesine sahip pek keyifli.
Duyuyorum, sorarsın “burası neresi?”
Adı duyulmuş lakin pekte bilinmeyen bir evli,
İşte o toprakların adı kimsesizlerin bahçesi.

Bizden öncekilerin pek hor kullandığı yeri,
Toprağı küstürmüş yağmurun susuz bıraktığı çölleri.
Artık gelen yağmuru da reddeder olmuş,
Ona can verecek olsa dahi istemez geleni.
Keşke bir kerecik dinlese doğruyu,
Yeni bir cennet kuracak belki de o dikmeleri.

İşte ben o dikmelerin cehennemde ki kökleri,
İşte sen hayat suyusun o ilk anda ki.
Şimdi seni mi Tanrı zannetmeli o bitki?
Yoksa onu baştan beri var eden
İçimde ki bilinmezliği mi?