Aslında Hiç Uyumamıştı Zaman

erkenciydi bugün zaman
kimine göre bir anı dünden kalan
kimine göre bir ilaç yemekten sonra alınan
kimine göre bir yaraydı her daim kanayan
kimi için yepyeni bir insan...

erken gözlerini açtı bugün zaman
daha kimse uyanmadı oysa
kimse evinden çıkmadı henüz işine gitmek için
ay da bir bebek misali ağlamadı kimse
karnı acıktı diye...

erken doğdu bugün güneş
çiçekler bile uyanmamıştı toprak ananın kucağından
dönmemişlerdi yüzlerini henüz günese günaydın demek için
ana kuşlar da yatağındaydı hala
uçmamışlardı bir yandan diger yana yavruları için...

aslında hiç uyumamıştı zaman
hiç batmamaıştı güneş
hep zaman vardı aslında
sürekli yol alan,bitmek nedir bilmeyen,hep koşan

aslında hiç uyumamıştı zaman
hep akıp gitmişti çağlayanlar gibi gürül gürül
o da çalışmıştı,yorulmuştu,yorgundu
ama
aslında hiç uyumamıştı zaman
sürekli yara sarmış,derman bırakmıştı dünden bugüne
herkesin ellinden tutmustu,herkese koşmuştu..
aslında hiç uyumamıstı zaman
aslında hiç uyumamıştı...