Aslında Ben Köyümde Ölmeliyim

orda bir köy var uzakta...
eskişehir-seyitgazi-yazıdere köyü..
benim köyüm..

yıllar önce,
sıkıştırılmıştı özgür olmayan hayatım
üç yıla,
o zamanki düşüncelerime göre
cehennem gibi bir dünyaya..

çocuk aklı işte.
aklım izmir' de
aklım baba da
aklım dağılan evimde
köy benim neyime..

girişinde kavak ağaçları karşıladı beni.
hatırlıyorum
küçüklüğümde bir kavak dikmiştim
okulumun bahçesine
baştan dördüncü sırada.
şimdi düşündüm de bir an
dört benim uğurlu sayım.
uğurlu sayım çocukluğumdan kalma oysa
kavağımı düşünmesem
hatırlayamayacaktım.
bunu unutan aklıma şaştım.

kavağımı görmeliyim,
dokuz yaşındaydım o kavağı diktiğimde
şimdi otuzdört yaşında olmalı
küçük fidanım.

kaz sürüsü meydanda
bana bakıyorlar
hatırladım sizi.
elimdeki ekmeği almak için
köy meydanında
az mı kovalamıştınız beni.

koyunlar ahh koyunlar.
okuldan
öğlen yemeği için eve geldikçe
kuyuya sulamaya götürdükçe
binbir şikayetler ederdim.
sıra sıra dizilinde
her birinizi tek tek sulamaya götüreyim.

rahmetli anneannemin evi
ağıl olmuş şimdi.
oysa gaz lambası ışığında,
gölgeler arasında,
pilleri bitmesin diye
saat başları açılan
o eski radyoda
arkası yarınları dinlemiştim
o ağılda.
karlı gecelerde
sımsıcak sobanın yanında
kestane kokularında..

okulumun bahçesine girdiğim anda
bir şeyler düğümlendi boğazıma
hala dimdik duruyordu okulum.
öğretmen gönderilmiyormuş
öğrencisi azmış
kapatılmış.
çocukluğumdaki sesler çalındı kulağıma
zil sesleri ile beraber
bana sesleniyorlar arkadaşlarım;
izmirliii..
elimde zil ile
okulun etrafında dolaşan benim şimdi.
iki damla gözyaşımı
göstermedim kavaklara
kavağım olmuş selvi boylum
gövdesine kavuşmadı kolum.

bir borcum var
rahmetli öğretmenime
'Yazıdere Köyü İlkokulu' tabelası
onun eseri.
kırmızı üzerine beyaz yazılı
hala kapı üzerinde
yıllara meydan okumuş
bomboş binayı bekliyor.

SELAHATTİN KARA öğretmenim
bize diktirdiğin kavakların huzurunda
ruhuna fatiha.

bir toprağım var şimdi orada,
belki de son durağımda
küçücük bir evde yakalayacağım
çocukluğumda değerini bilmediğim
kestane kokularını.

neyime gerek bu şehir
bir ağacım vardı köyümde
onunla büyüseydim keşke..