Aslında Ben Bahara Aşıktım

Bir evvel zamanı gibi,
Ninnilerle avutulmuş bir garip çocukluk.
İnsan bir kere bahara âşık olur,
Yaz… Kış… Bahane.
Güz desen, hazan kokulu yağmur uykusu…

Bir zaman sonra alışıyorsun ıslak olan her bir şeye.
Yağmur yağsa ne fayda!
Acılar birikirse insanın derinlerine,
Ve zamansız kalan bir derya pınarı…
Değil mi seni?
Kendi kendine boğan…
Ve pencere pervazları,
Islanmış…
Su geçirir çatlak, kırık çehresinden…

Alışık olmadığın bir sevdaya,
Sanki sevgiyi öğretecek gibiydi, yağmur da.
Oysa ben bahara âşıktım.
Ne anlardım Nisan, Haziran yağmurlarından.
Geldi geçti soğuk ayaz akşamları.
Ve uğultulu fırtınanın arkasında izi kalmış,
Ve korkutucu gök gürültülü, kara kış geceleri.
Alışmıştık oysa soğuk ile yağmurun acısı aynıydı.
Ama ben bahara âşıktım.
Ne Nisan yağmuru ne Haziran,
Bu kadar acıklı olmamalıydı.
Sen ne tuhaf bir şeysin!
Hazan da değil mevsim oysa…
Sen ne tuhaf bir şeysin!
Hazan da değil mevsim oysa…

nilTyum