Aslında Şiiri - Mutlu Gavcar

İnsanca yaşama denizine çalmıştık mayayı
Niye el âlem gibi gülmesin yüzümüz?
Ağlamak tabii ki fıtrî idi, ağlamalıydık,
Ya göz-ırmaklarla coşan bahçeler?!.

Han harap, vatan serap olsa da
İçimize ışımalıydık ilkin
Baharı bürünsün diye ömrümüz.
Korkak korkuluk,
Cılız soluk,
Betonlaşan boşluk,
Gibi değil elbet;
Cüceliğimize rağmen
Yücelerin yücesine ermeliydi ruh.
Yolumun feneridir cânânın silüeti.

Umuda yürümeliyim ki tek pare;
Sahil-i selâmetle donansın denizim.
Kinden, kibirden, kirden azade
Elmas şafağında yansın izim.
Bataklığa, ihanete, tükenişe değil,
Aşka, muhabbete uzansın elim.
Elîm bir zayiat kesmeden yolumu
Varayım Hakk kapısının eşiğine.
Deli deli öykünmesin gayri dilim.

Nedir insanca yaşamanın sırrı?
Doğruluk, duruluk, selamet nedir?
Gönül,
Zerre miskal tozu kaldırmayan
Sırlı, sonsuz ayinedir.

Dönemeçsiz kördüğümdür zaman
Hicranımı taşıyamaz kırk katar.
Kanatsız çırpınırım yabanda, çölde
Arayan yok, dönüş vakti meçhul.
Dünyalar kadar yutsam da hap
Kalbim zonklar,
Med-cezirlerle alevlenir iltihap.
Bilemedim, nedir alınyazım?!.
Mavi günler hatırına taşıyorum,
Tahammül kalemi kül eden bu yükü.
Yoluma ışıktır vuslat ân’ının neşvesi.

Ağır ağır kapanır göz kapaklarım,
Demir atar rıhtıma yosunlu saçaklarım,
Karlara bulanır dalga dalga saçlarım,
Mahzundur gülüm dikenler arasında.

Yağmur, hamur, çamur, şuur, nur
Nasıl insan olunur?
Farklı mevsim, renk, desen, doku, tat
Aşağı yukarı yüzlerce basamak.
Doğum-ölüm tek hece
Bir küçük parantez.
Yüreğime tuz biber eker,
Bıçak sırtı yaşamak.

Saman rengi günlerin küreğinde;
Kızıl şafaklara boyandı derdim.
İnce tığlarla zulmeti ördüm,
Taş fırınlara çile sürdüm,
Ne gün ne güneş gördüm.
Otağım sâfî kum,
Azığım hâfî zakkum.
El aman, ya İlâhî, el aman!..
Gönder derdime derman...