Bu gece ayrılıyorum adına Ankara dediğim küçük mapushanemden. Ayrılıyorum o deli dolu yaşadığım ve kaldırımlarını kimi zaman kahkahalrımla kimi zaman ise gözyaşlarımla süslediğim caddelerinden. Bu gece son defa izliyorum penceremden yıldızları, ağaçları ve son kez soluyorum 'bir başkadır' dediğim soğuk havasını...
Bu gece ayrılıyorum belkide hiç yerim olmayan pamuk kalbinden ve 'fon-dip' yaptığın saatlik aşkından. Belkide aşk bile olmayan aşkından.
Bu gece hiçbir zaman ilk olmayan, herzaman son olduğum sonlardan yeni bir hayat umudu ile ayrılıyorum.
Hiç bir ayrılık bu kadar zor, hiç bir ayrılık böylesine hüküm vurmadı yüreğime. Yüreğim yüreğine müebbetken bile isyan etmedi özgürsüzlüğüne. Çünkü asıl özgürlük senin yüreğinde müebbetine yaşamak, asıl mutluluk senin gözlerine bir iki dakika bakabilmekti. Artık hiç olmadığın kadar uzaktasın, kartanesi gibi eriyen yüreğime.
Varlığınla içimi doldururken, yokluğunla boğuyorsun. Şimdi varlığın yokluğuna eşdeğer ve gözlerim gece. Güneşin sıcaklığına bile gebeyim artık.
Herkes bana yıldızların güzelliğini görmediğimi söylüyor. Görmüyorum; çünkü gözlerimi sabahın ilk ışıklarında sevmeyi unutan gönlüne, gönlümle müebbet verdim ve hayatım tik tak adımlarla ilerlerken, ben gözlerimi seninle bir otobüs durağında yitirdim...
şimdi sonbaharın esintisinde bile, ilkbaharın toprak kokusunu soluyorum, hani yağmur sonrası kendini hissettiren ve bir başka bakıyorum saat 20.00 den sonra şehrime usulca çöken geceye. Kah gözlerini yokluyorum, kah saçlarını. Rüzgarında arıyorum sesini, nefesini.
Hangi vakit aklıma düşsen, senli türküler ezberliyor dudaklarım ve şiirler geçiyor parmaklarımdan, kimi zaman seni nasıl anlatacağımı bilmediğim. Bazen bir şiir kadar duyduyüklü, bazen fırtınalar kadar hırçınsın. Bazen yağmur kadar masum, çoğu zaman ise bir deniz kadar dinginsin. Şimdi senli sensiz gecelerde Adın ezberim sen ise DUAMSIN.
Şimdi seninle dallarıma ilkbaharın tomurcuğu vuruyor, zamansız. Soğuk gecelere aldanmadan bekliyorum, gelişinle gözyaşlarımı avuçlarına sunmak için...
Şimdi seninle yaşıyorum esaretin en güzelini; sana UZAK sana TUTSAK. SAna kokumu yolluyorum ve bitmek tükenmek bilmeyen en güzel türküyü söylüyorum...
İncitanem Seni Çok Seviyorum
Henüz mesaisi bile bitmemiş bir sevda yaşarken yüreği, bakmaya kıyamıyordu yabancı gözlere. Yalan yalnış ne varsa hep onu buluyordu, hep onunla yaşıyordu 2. ve 3. şahıslar
ve bundan da haberi olmuyordu.
Mutlu olduğu her an ' ya biterse? ' diyordu.
' ya biterse? '
Hep kendi konuşuyor hep kendi cevaplıyordu ve her defasında haykırdığı kadar susuyordu. İçine akıtıyordu çığlıklarını.
İnsan hep haklı çıkarmıydı?
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!