Dün yağmur yağdı Ankara'da bardaktan boşalırcasına,
Sanki benim yerime Ankara ağlıyordu,
Sanki senin gidişinle Ankara kahroluyordu...
Ankara'da biliyordu bu son gidişti;
Gelmeyecektin birdaha,dönmeyecektin Ankara'ya
Kendini bu kadar sevdirmişken zamansızdı bu gidiş...
Yeni doğan güne umutla bakan gözlerim,
Şimdi ağlıyor neden?
Seninle dopdolu geçen mutlu günlerim,
Şimdi mutsuzlar neden?
Bir ümitle beklediğim tek insan
Buraları terk ediyor neden?
Bir kadın tanıdım Ankara’nın sisli havasında,
Kızılay’ın ortasında bir elinde şarap,bir elinde sigarasıyla
Bir bank da oturup ağlıyordu;haykırırcasına...
Yüzünde acının izleri vardı çizgi çizgi,
Bir şarkı mırıldanıyordu titrek sesi;
Binbir umutla çıkmıştım mutluluk yolculuğuna,
Yanıma aldığım tekşey sendin;
Önümdeki o karanlık dalgaları,
O geçilmez dalgaları seninle aşacaktık oysa...
Canımı hiçe saydım uğrunda,
Kimi insanlar vardır, yürekten severler,
Sevdikleri için herşeylerini verirler,
Kimi insanlar vardır;sevginin kıymetini bilmezler;
Yakıp,yıkıp,çekip giderler,
Sonrada hiçbirşey olmamış gibi geri dönerler.
Duyguları kağıda dökmek,
Sözcükleri satırlara dizmek,
Ölünceye dek seni sevmek,
Boynumun borcu olsun.
Seni seviyorum demek,
Bilmem yalan mı söylediklerin,
İnanasım gelmiyor içimden.
Dönüp maziye baktığımda hiçbirşey göremiyorum;
Sevgi adına, aşk adına
Bana verdiğin kırmızı gülden başka.
Birde, birde ettiğin yemin,
Yorgunum seni beklemekten,
Yorgunum yollarını gözlemekten.
Yorgunum seni sevmekten,
Yorgunum artık!
Yorgunum seni özlemekten,
Bitmek bilmez bu dikenli yolları aşmak,
En zor olan böyle bir hayatta zoru başarmak;
Yani yaşamak,
Yaşamın içinden en iyisini yakalamak.
Yaş otuzbeş iken hayat ilk çelmesini takmış sana,
Davam var,
Çılgıncasına akıp giden zamana,
Sevdiklerimizi bizden alıp götürmesine.
Davam var,
Sonsuza ait olan duygulanımlarımıza teslim ettiğimiz fani duygulara,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!