Yüzünde gölgeler,
Her bir seneye mıhlanmış.
Gölgelerinde uçuşan kuşlar…
Yorgun gözlerinde hep o aynı nem,
Üşüyen kirpiklerinin siyahlığı solmuş.
Siyahın bile direnemediği bir hasret.
Kurtlar, domuzlar ulurken dağlarında yurdun,
Akıllara zarardı devrimiz.
Daim olamadı,
Ziyandı,
Ulandı.
Zeytin dallarının yeşil kalmasıydı tek başkaldırısı tabiatın
Bize dair.
Acın narin olamazdı ki senin.
Acının ortasına bağdaş kurmuşken yüreğin,
Kapı kenarına korkakları oturtmuştu
Sevdanın ileri gelenleri.
Sipere durmamıştık hiç oysa.
Şehirler büyüdü,
Köy evleri döktü duvardaki kireç yüzünü.
Türküleri sustu yıldızların,
Kurudu gecenin dudağı.
Yüzüne, gölgenden önce geldi çizgiler.
Ne tavşan kaldı yola çıkan,
Ne de duman bacayı saran.
Viran bir sevda,
Bıçak kesiği bir umut.
Her ölüm beden istemezdi oysa.
Ruh, çok kolay çıkardı aslı gibi olmayınca…
Kayıt Tarihi : 17.10.2025 22:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
