aslan-ceylan Şiiri - Elif Kaplan

Aşkı hep yenilgilerde yaşadım,
Hayatı hep kabulenmelerde..
Üzülmem senıyordum bir daha,
Alışkınım...
En azından bu kadar üzülmem..
Şimdi sana da yenildim..Seni de kaybettim..
Nasıl sıcacıktı sözlerin,
Nasılda güç verirdi sesin,
Arzularda tutuşurdu tenim..
Gerçekten varsın sanıyordum..
Hep olacaksın.. Hep seveceksin..
Aslan.. Ceylan olmadan.
İçimizden geldiği gibi..
Oyunlara gerek duymadan.. Biz gibi..
Saklanmadan.. Gizlenmeden..
Bırakma beni diye ağlamak istiyorum,
Orada kal.. Baba ol.. Koca ol..
Ama beni de bırakma..
İsteseydin hep severdim seni,
Yine hayallerde yorulurduk geceleri,
Yine sabah üstünü örterdim
Yanından giderken..
Yine pencerelerde beklerdim seni..
Ne oldu.. Neden oldu..Anlamadım..
Sen gittin.. Benim olmadığım yerlere.
Belki hayatın daha hafif,
Belki daha huzurlusun bensiz..
Belkide başkası var gönlünü oyalayan..
Mutlu olmam lazım..
Çünkü sen iyisin artık..
Herşeyi senin için yapmadım mı?
Ama hasta gibiyim.. Çok hasta...