Asla Bırakma Şiiri - İsa Yılmaz

ne kadar gitsem de uzaklara
nedendir bilmem ama
bir şeyler getirir beni sana

hani tutuştuğunda denizler
ölüm mavisine çaldığında dalgalar
alev alev yükselen yaşlar var ya
hani kankırmızı renklere büründüğünde bulutlar
soğuk rüzgarlar önünde sürüklenir ya
yerden çok uzaklarda hicran ve kan ağlayan
ayrılığın zehrini yudumlayan yağmurlar
damla damla gerisingeri döner ya

işte öylesine hasret kalırım senden uzaklarda
sessizliğin çığlığı duyulur içimde
tarifsiz bir hüzün çöker odalara
tükendiğini hissettiğinde yüreğim
adım adım yürürüm sana
nedendir bilmem ama
bir şeyler getirir beni sana

hani güneşin önünde bin bir renge bürünür ya çiçekler
neşe ile çalıp oynarken bülbüller
bir bahar yerine açılınca kapılar
mutluluğu bulduğunu düşünür ya canlılar
hani birden geceye doğru yürür ya güneşler
bir sarhoşluk sonrası aniden uyanır ya
derinden sarsılır ya
bir garip hüzün tadar ya bahçeler

işte öylesine çaresiz kalır gözlerim
gece ağlarını örüverir senden uzaklarda
bir tutsaklık hissi, bir yarım kalmışlık sonrası
sonsuz gülücüklerim donuverince dudaklarımda
pıhtılanmış yaralarımı kanatıverince pişmanlıklar
kimsesiz yüreğimin soluk izlerinde
düşüverir de yollara
gelirim gelirim sana

hani nedensiz tükenir ya kelimeler
tarifsiz yaşanır ya duygular
bir çığlık patlar ya ruhun ta derinliklerinde
kimseler duymadığında yangının sesini
kimseler anlamadığında hisleri
ölüm ölüm yaşar ya yürekler

işte öylesine yalnız kalırım senden uzaklarda
nedendir bilmem ama
bir şeyler getirir beni sana

ne olur bir daha gitmeme izin verme
sonsuzluğunun kapılarını aç da
tükenmeyen bir yağmur altında
solmayan bahçeler arasında
kelimelerin en masumuyla aşkımı anlatayım sana
ey alemlerin Rabbi beni asla bırakma
şükürler olsun Sana

hani ateşe düşen kar taneleri erim erim erir ya
masumiyetin rengi ihanetin kızılına bürünür ya
öylesine üşür, öylesine yanarım senden uzaklarda
beni ihanetimin kollarına bırakma
şükürler olsun Sana…

28.VI.09