Asl-ı Hüzün Şiiri - Bilal Mardin

Aslı hüzündür yaşamın
gerisi yalancı bir yüz gerilmesi
buna'gülmek'diyorlar
ki ben gülmeyi yüzünde kaybettim
oysa
gamzelerinin
her birinden diğerine
bir cenneti katetmekti
sana nazarım
ne zaman düğümlense genzim
o bildik yangınıyla
kaçak tütünün
işte böyle oturup
ikimize birden
çığlığı dinmeyen ağıtlar yazarım...
ne yana dönsem
uzun ve sıska
bir matem gibi uzuyorum
uzayan kaldırımları boyunca
kendilisi olmadığım bir şehirde
Susamışım adamakıllı
akla ziyandır
her merhabalaştığım
dost damlası
hayata ziyan
ecel ikramı bir kâse zehirde...
Yitik bir imzayım
metruk raflarda tozlanan
kocaman dosyalar içre
çürümeye terkedilmiş
dosta yazılan mektuplardan
bir nüshanın izbe kırışığında
Kaybolmuşum besbelli
gidişinin ardından
başındaki yazmanın
motifinden kurtulan
bir boncuk küçüklüğünde
aksetmiyorum
hüznüme yansıyan yıldızları
bu denli ağlamaklı ayışığında...
Bul beni
ömrünce aradığın yetmesin
bul beni
varsın ağlar yanın
beni hiç bir acının
yüzü suyu hürmetine affetmesin....
Bul beni
bulunduğum yerde
bulunmaz belası oldum
belaya doymaz başımın
kurtar beni
ellerimle boğazlanmaktan
yoksa altından kalkamazsın
bunca vebal ağırlığının naaşımın...