AŞK'tan ölmeli değil mi
Meğer ben bilmiyormuşum acıdan şarkılar yapmayı
Çiçekler açtırmayı
meğer ben
meğer ben bilmiyormuşum
gök kuşağından renkler biriktirmeyi
kuyruğundan çocuklara
allı yeşilli uçurtmalar yapmayı
kağıt uçaklar gemiler
yapmayı bilememişim yüzdürmeyi mavi sularda
uykularda sevmişiz çocuklarımızı
***
açmamışız kalbimizi
unutmuşuz
utanmışız ya da
yapmışız gurur
seviyorum demeye meğer çook çok geç kalmışız
oysa sevince
aşktan ölmeli değil mi
öyle akıllı
mantıklı
sevmek mi olunuur
altından geçmeyi bilmiyormuşuz ebem kuşağının
AŞK' için
erkekken kadın
kadınken erkek olmayı göze alamamışııız
meğer biz sevdik sandık
alamamışız göze
her söze her söylenene kanmışız da
inanmamışız ki gönülden seviyorum diyene
meğer yeterince sevmemişim
sevememişiz
uğruna ölmeyi sevgilinin bilememişiz
meğer kendimizi daha çok sevmişiz
bizler birini seviyoruz sanırken
onur demişiz
gurur yapmışız
meğer aşk bizi yeterince sarsmamış
silkelememiş
etmemiş perişan
acıdan besteler yapmayı bilememiş kimse
aşklardan barışlar üretmeyi
meğer bizler hep bencil
hodgam ve kibirli
ve ve ve çocukça davranmış alınmışız
acemi uğraşlarla oyalanmışız kendimizi
aşık
kendimizi
şair
ve bizler kendimizi
bilge sanmışız
koskocaman egomuz
yarım akıllarımızla
Yüksel Nimet Apel
27/Aralık/2014/Cumartesi/Ankara
Kayıt Tarihi : 28.12.2014 00:52:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!